Είναι φορές που ευχαριστώ την τύχη μου, το Θεό, όποια άλλη δύναμη με έκανε να αγαπήσω αυτή την ομάδα. Κάπου εκεί στη δεκαετία του '80. Τότε που, κακά τα ψέματα, όλοι είχαμε μια "μεγάλη" ομάδα να υποστηρίξουμε και παρεμπιπτόντως βρισκόμασταν τις Κυριακές στο γήπεδο για να εκτονωθούμε, να διασκεδάσουμε, να φωνάξουμε και να υποστηρίξουμε την Ξάνθη...
Είναι η δεκαετία που εγώ και η γενιά μου ανδρωθήκαμε ποδοσφαιρικά. Η δεκαετία των αστεριών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Από τον Αναστόπουλο και τον Μαύρο ως τον Σαργκάνη και τον Πουπάκη, κι απο τον Κάβουρα και τον Καραβίδα ως τον Βαμβακούλα και τον Βουτυρίτσα...
Είναι η εποχή που η φανέλα μέτραγε ακόμα, που τα τεράστια συμβόλαια ήταν λέξη άγνωστη (μέχρι που εμφανίστηκε ο Κωσκωτάς), τότε που οι κανονισμοί επέτρεπαν τους πανηγυρισμούς στα γκολ και δεν έδιναν τόση σημασία αν έτρεχε και λίγο αίμα...
Είναι η εποχή που πηγαίναμε στο γήπεδο με το ραδιοφωνάκι και απο τα μεγάφωνα μαθαίναμε τα σκόρ των άλλων αγώνων.
Έπειτα στη ζωή μας μπήκε η τηλεόραση. Πηγαίναμε στο γήπεδο και το βράδυ τα βλέπαμε όλα απο το χαζοκούτι.
Τώρα τα πράγματα έχουν εξελιχθεί. Δεν πηγαίνουμε στο γήπεδο αλλά βλέπουμε τα πάντα σε livestream...
Άς είναι...
Θα μου λείπει πάντα αυτή η δεκαετία. Της δράσης της περιπέτειας και των ηρωισμών...
Καλώς σας ξαναβρήκα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου